"Volwassen mensen vertonen kinderlijke woedeaanvallen, zijn jaloers voor trivialiteiten, vertellen leugentjes om bestwil, deinzen vaak niet terug voor bedrog, en koesteren leedvermaak en kleinzielige wraakgevoelens. Ik interpreteer dit als gevolgen van een systeem dat mensen niet toelaat autonoom te denken en werken. Als je iemand behandelt als een klein kind, dan is de kans vrij groot dat hij zich zal gedragen als een klein kind.
Nog veel belangrijker is de centrale aantasting van het zelfrespect. Dit hangt in grote mate af van de erkenning die men krijgt van de Ander, dit is de les die van Hegel tot Lacan doorklinkt. Ongeweten verwoordt Sennett hetzelfde wanneer hij in de mond van de huidige werknemer de volgende vraag legt: ‘Who needs me?’. Voor steeds meer mensen luidt het antwoord: niemand. Zij maken deel uit van een groeiende groep menselijk afval."
Ik vond dit een redelijk harde verwoording van bepaalde dingen, maar het is een harde realiteit. Niemand denk over deze dingen na, ze liegen bedriegen en er is bijna altijd sprake van jaloezie. Dat is zo en niemand denkt daar over na, ze leven gewoon verder zo. Ik merk vaak dat mensen inderdaad zo omgaan met elkaar en niet enkel op de werkvloer. Dit ligt denk ik inderdaad ook aan aan het systeem van niet zelf te mogen denken en werken. Dit leidt tot het niet meer kunnen zelf werken en denken. Uiteindelijk komt hier vaak niets goeds van. In de laatste zin staat dat steeds meer mensen het gevoel hebben dat ze niet nodig zijn en deel uit maken van een groeiende groep menselijk afval. Dit raakte me echt. Zijn manier van verwoorden is volgens mij grof, maar eerlijk. Het zelfrespect is bij meeste mensen heel laag. Ik hoor vaak van mensen uit mijn familie hoe hun 'meerdere' op de werkvloer hen doet voelen alsof ze een stuk vuil zijn. Dit is niet hoe het hoort te zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten